Gooisch Blad ontmoet: Willibrord

Foto: Gooisch Blad

Met wapperende haren verscholen achter z’n zonneklep komt Willibrord aanrijden in een rode oldtimer cabriolet. De 6 cilinders laten goed van zich horen en als de laatste roffel uit de dubbele sport uitlaat geklonken heeft stapt Mister Willibrord uit.

Op het terras heten we elkaar welkom, maar al snel wordt door het personeel van ‘t Bonte Paerd duidelijk gemaakt dat zijn stamtafel vrij is voor ons. ‘Kijk, daarom ga ik hierheen. Ze zijn allemaal stuk voor stuk zo aardig!’ wijzend naar Christel en haar collega’s. Al snel wordt duidelijk wie waar moet zitten, immers Willibrord bemoeit zich er graag mee.. In ieder geval zit hij altijd op deze plek want hij houdt het allemaal graag in de gaten.

Ondanks het feit dat Willibrord nog een beetje aan het bijkomen is van zijn 3,5 week durende reis voor de tv lukt het hem aardig te praten, lachen, poseren, charmeren, klagen, lachen, bestellen en om zich heen te kijken waardoor het een enerverende ‘Gooisch Blad ontmoet’ wordt. Een reis van 3,5 week helaas niet met zijn Gesina en haar dochter Merel maar met drie kwajongens. Tokyo, Bangkok, Vietnam, Shri Lanka. ‘Alles gegeten en gedronken waar ik nog nooit van gehoord had. Super vermoeiend alles, want je hoeft niet te denken dat het vakantie was hoor’. Er moest serieus gewerkt worden. Stuk voor stuk opnames werden er gemaakt. Peter Faber, Barrie Stevens en Gerard Cox waren de andere drie Bon Vivants. ‘Soms moest ik Peter en Gerard echt tot rust manen’ zei tv-man in hart en nieren Willibrord. ‘De meest integere van het stel is natuurlijk Barry Stevens, ik kreeg iedere dag een knuffel van hem’.

‘In Vietnam moesten we om 6.00 ‘s morgens al naar honderden oudere dames kijken die in een soort polonaise kring achter elkaar aan liepen en de hele tijd Be Happy uitstraalden. Waarom doen wij dat niet met ons leven? Ik zag in hun oogjes vreugde, blijdschap en tevredenheid. En toen dacht ik: vanaf nu ga ik ook zo leven. Ik ga me niet druk meer maken om kleine dingetjes’.

‘Op de treinstations lopen de mensen als mieren door elkaar, zoveel, zo druk. Oh ja, we hebben ook nog wees olifantjes gezien in een opvanghuis!’

‘Wat ook een verschil tussen die mannen en mij was dat ik op de markt in Vietnam met mensen aan het praten was of zij nu in vrijheid leven zonder dictatuur. Als programmamaker bij Brandpunt heb ik reportages gedaan over de Dwaze Moeders in Argentinië en de martelkamers van Idi Amin. En zij maakten zich druk over de wortels of ze recht of krom waren die we ‘s avonds zouden koken… flikker toch op…

Vader van 3 dochters en super trotse opa van 5 kleinkinderen variërend van 1 tot 8 jaar is hij gezegend met een sterke familieband en zijn oudste kleindochter pakt sans gène het podium. Als daar de Frequin genen inzitten, dat belooft wat voor de toekomst.

We springen van de Hak op de Andreas van der Schaaf tak en Willibrord wil even kwijt dat hij altijd naar Andreas kijkt op GooiTV en dat hij waarschijnlijk de enige is. Hij is beter dan Ivo Niehe, prachtig portret gemaakt van Prins Bernhard. Ja, vagebonden moet je steunen om tegen de rest te knokken. We lopen naar buiten en op de stoep krijgen we nog gauw een tip voor een nieuwe vaste rubriek in Nicole’s Gooisch Blad, maar daarover in het volgende nummer meer.

‘Tjeezusss wat duurt dat stoplicht lang. Waarom is dat’, roept hij al gebarend tegen iemand naast hem. Willibrord Frequin ten voete uit 😉