“Ik wil vanaf nu iedere dag een vegan pasta op het menu!”, brulde ik door diVino.
De kok zijn haren, hij heeft er nog drie, schoten omhoog van verbazing.
“Wat nu weer?” moet hij gedacht hebben.
Hij hoopte al lang niet meer op een degelijke en stabiele bedrijfsvoering, maar dit commando vond hij wel heel vreemd.
“Wat bedoel je daarmee, Charlotte?” vroeg hij vals.
“Nou, gewoon, vast op de kaart: een pasta zonder niks.”
“Oh en wat bedoel je daar dan precies mee? Een pastaniks?”
“Nou geen vis en zeker geen vleespasta!”
En om mijn bevel nog eens te benadrukken riep ik: “We moeten echt altijd één vegan pasta op het menu nemen hoor, da’s helemaal hot.”
En ik vervolgde: “Die arme dieren die met zijn allen gepropt staan in de moordschuren, die als paddenstoelen uit de grond gestampt worden, immers, de beperking op het aantal beesten per boerderij is door één of andere gek opgeheven en dus heeft de boer vrij spel gekregen over de ruggen van de hulpeloze dieren. Hoe durven ze eigenlijk? Hoe kan je nou als mens je dieren opge(f)hokt dag en nacht laten staan, nooit meer slapen, nooit meer buiten, nooit meer gelukkig en dan de kogel? Hoe kan je in hemelsnaam daar vrede mee hebben?
Én..hoe kan je met jezelf nog in het reine komen met de natuur om je heen?
De poep moet weg..waar naar toe dan? Nou, we hebben zoveel verlaten akkers, dan maar de volgeproptehormoonhopen doordrenkt met antibiotica enz.enz. over het land sproeien. Kan ons het schelen verder..dat de weilanden gifgroen zijn geworden: gifg(r)as heet dat tegenwoordig.”
Hij stond me glazig aan te kijken. Hij begrijpt geen Nederlands en hij liep schouderophalend weg. Zijn piepkleine keukentje in.
Het keukentje dat door een conciërge van een beroemd hotel in Amsterdam wordt aanbevolen met: “Er zijn twee restaurants waar je moet zijn tegenwoordig: Ron Blaauw of diVino.”
Toen ik dit terugkreeg van een gast schoten de tranen in mijn ogen. Echt waar?? Heeft de conciërge dat gezegd?”
“Ja zeker,” zei de gast, “daarom sta ik hier! Kijk maar uit dat je chef niet weggekocht wordt binnenkort!”
Maar mijn chef stond nog steeds bij te komen van mijn vegan commando en pruttelde:
“Maar, maar, Charlotte, we serveren al jaren vegan pasta’s… die met tomatensaus en basilicum, die met aubergine, courgette en paddenstoelen, die met…”
Maar ik stond al met mijn jas aan snel te verdwijnen.
Van schaamte.
P.S. Onze tenderloin is the best in town…
Red: Charlotte Bon heeft er plezier in met regelmaat een column te schrijven voor Nicole’s Gooisch Blad.
Wij danken haar hartelijk dat wij deze column mogen plaatsen en zien uit naar haar volgende!