Al 5 jaar verliefd op Amsterdam en meer…

Uitbundig! Dat zijn niet alleen haar schilderijen, ook de mens achter die schilderijen kun je dat predicaat moeiteloos opplakken. De ontegenzeggelijk chemische geur van de gemengde verf ‘kleurt’ het atelier van Hanneke Setz, de ruimte waar we over haar schilderwerk praten. Hanneke heeft zich de voorbije vijf jaar ontwikkeld tot zeer succesvol kunstenares. Met dank – onder andere – aan de Amsterdamse Prinsen en Herengracht. Hanneke’s atelier is gevestigd in hartje Laren, om precies te zijn aan de Naarderstraat.

Het is een plek waar ze zich in korte tijd tot volle tevredenheid genesteld heeft. In het atelier, waar ze over haar leven
en werk vertelt, worden we ‘bespied’ door haar opvallende – qua stijl en omvang – schilderijen. Hun aantrekkingskracht is enorm. De dikke klodders verf die zij gebruikt, vallen op. De felle kleuren, je kunt er niet omheen. Sommige schilderijen doen enigszins Cobraachtig aan, ander werk weer niet.

Wat ze allemaal gemeen hebben: het is Hanneke Setz op en top. Onmiskenbaar. Het is veel Amsterdam dat er hangt.

Heel veel. ,,Ik word erg blij van Amsterdam. De huizen verschillen erg, hebben supermooie details en ze zijn klein en groot.

Dat vind ik zo leuk aan die stad.’’

Ze is vooral verliefd op de Prinsen- en Herengracht, maar ook de Singel kan haar bekoren. Maar er is nog een heel gebied voor haar te ontginnen. Zeker, ze is verknocht aan Amsterdam, maar er zijn ook andere steden op deze aardkloot die ‘schildergeniek’ zijn.

Zij heeft al veel mooie andere plekken geschilderd. Immers, Hanneke Setz vindt het een uitdaging om ook uit haar comfortzone te treden. ,,Nog meer andere steden zitten er aan te komen’’, zegt de Blaricumse, die op het punt staat om naar Naarden te verkassen.

Hanneke Setz (maart 1972) groeide op in het hoge noorden, Groningen om precies te zijn. Ze komt uit een warm nest. Pa zat in zaken (hij overleed in 2001) en moeder is verpleegkundige. ,,De liefste ter wereld.’’

Hanneke’s interesse voor kunst zat er vroeg in. Haar tienerkamer in Haren, vlak onder de stad Groningen,had ze volledig met aluminiumfolie beplakt. Feitelijk haar eerste kunstuiting, slechts twaalf lentes oud. ,,Dat was supercool, hartstikke mooi. Ik had hele aparte ouders, die vonden het gewoon goed dat ik dat deed. Inderdaad, die artistieke uitingen zaten er al vroeg in.’’

Verwonderlijk was het dan ook niet, dat ze na de middelbare school voor acht jaar naar Utrecht vertrok voor allereerst een kunststudie op mbo-niveau, later gevolgd door de Kunstacademie. Om haar studie te bekostigen werkte ze als styliste en etaleuse. Zo’n vijf jaar is Hanneke actief met verf. Ze houdt van zichtbaar. ,,Ja het moet groot zijn. Daar hou ik van. Ik hou van schilderijen die enige omvang hebben, zoals de Nachtwacht. Hoewel ik me helemaal niet wil vergelijken met Rembrandt hoor. Ik vind het leuk dat je helemaal kunt verdwijnen in een schilderij. Dat vind ik cool. Ik droom er wel eens van, dat er een hele groep mensen om een schilderij van mij staat, zoals je dat bij de Nachtwacht in het Rijks ziet.’’

Bepaald zuinig met verf is Hanneke niet. Integendeel. ,,Zeker niet. En ik gebruik ook hele dure verf. Ik hou van een dikke laag. Mijn kunstvorm komt dan het beste tot uiting. Ik heb hier ook mega veel verf staan.’’ Met haar schilderijen, zoals die van Amsterdamse grachten, wil de kunstenares iets vertellen. ,,Ik wil m’n gevoel op papier zetten. Het lijken misschien simpel wat huisjes die naast elkaar staan, maar er zit veel meer in. Als je er goed naar kijkt, gebeurt er een heleboel.’’ Haar werk straalt ook blijheid uit.

,,Ik heb een heel eigen stijl. Dat wordt gewaardeerd. Ik ken mensen die zeven schilderijen van mij in huis hebben. Daarnaast zijn
er mensen die denken dat mijn schilderijen later veel geld gaan opbrengen. Zo is er iemand die elke maand een schilderij koopt in de hoop dat de waarde ooit verder gaat stijgen.’’
Overigens lijkt het werk dat andere kunstenaars maken, haar niet te interesseren. Althans, ze kent geen kunstenaars die haar hebben geïnspireerd. Ze vaart haar eigen weg. ,,Ik ben geen autodidact, maar ik laat me niet beïnvloeden door anderen. Ik heb mijn eigen stijl’’, meent ze.

,,Tja, ik ben ook supergelukkig. Ik heb een hele leuke man en samen hebben wij vijf dochters. De drie jongsten zijn van mij, de twee andere kinderen zijn van mijn nieuwe relatie. We hebben het geweldig. Binnenkort verhuizen we naar een mooi huis in Naarden, in
Bikbergen.’’ Misschien is ze daarna wat minder in Laren te zien, aangezien Hanneke een derde van het huis om gaat bouwen als atelier zodat zij de nachtelijke uitspattingen op doek in haar eigen omgeving kan zijn.

Wat ze wil bereiken, klinkt ambitieus. Echter, tot nog toe heeft ze haar kunstzinnige ambities kunnen waar maken. Dus waarom deze niet? ,,Ik heb eigenlijk de drang om zó bekend te worden, dat ik later ook nog herinnerd word. Dat is een hele grote wens van me.’’

Wie weet gaat dat ook gebeuren, want er hangen in verschillende landen over de wereld al schilderijen van Hanneke. 

En de belangstelling voor haar werk is nog steeds groeiende. ,,Nee hoor, om geld gaat het me niet.’’ Dat klopt, want een aantal keren per jaar zet ze zich in voor het goede doel. ,,Daar word ik zó blij van.’’ Zeker als er geld opgebracht moet worden voor projecten waarbij kinderen in het spel zijn, is Hanneke gemakkelijk te porren. Ze draagt per jaar zo’n vijf à zes keer bij aan goede doelen.

,,Weet je, ik ben moeder. Ik hou zó van kinderen, ik word er blij van. Als ik met iets kan helpen en het is speciaal voor kinderen, dan doe ik dat.’’
Zo hangen er twee schilderijen van haar in het Ronald McDonald Huis in Amsterdam (dat is opvang voor ouders, broertjes en zusjes van kinderen die zijn opgenomen in het VUmc Amsterdam). ,,Ik ontvang wel eens reacties, dat mensen zo vrolijk van mijn schilderijen worden. Dan mailen ze me dat het hen zo goed heeft geholpen. Kijk, daar word ik erg blij en stil van.’’

Inmiddels zijn er veel schilderijen van Hanneke Setz over de toonbank gegaan. De sleur komt er echter nóóit in.
Het blijft elke keer weer spannend om een schilderij te maken. Maar ook voelt ze altijd een zekere spanning
als ze een nieuw schilderij laat zien. ,,Iedere keer voel ik me dan weer een kind.’’

www.hannekesetz.nl
Verliefd op Amsterdamse grachtenpandjes
5 jaar in Laren 

Met dank aan Jan van Stipriaan Luiscius