Gewoon van ons
Een zondagmorgen als altijd.
Het dorp is nog in rust. Een wandelaar, wat enthousiaste fietsers en een hardloper.
Verder niks.
Toch hoor ik al op de hoek bij De Haas het geluid van vegende bezems.
Op de plek waar gisteravond misschien wel een traditie werd geboren, wordt al weer gewerkt door Dirk Jan en Menno.
Dag twee van het Food Truck Festival Laren.
Nog een beetje euforie, maar vooral verbazing.
Want dit was wel zo’n avond.
Zeker toen de beide imposante torens van de Basiliek een mooie blauwe gloed kregen, werd duidelijk dat het een bijzondere avond was in Laren.
Le Bocque aan de voet van de Basilica Minor. En het vloekte geen moment.
We aten en dronken wat.
Er werd gezongen en gedanst.
Mooie beschaafde mensen, jong en oud, in het centrum van hun dorp.
Leo Jansen, voormalig wethouder, liet even een korte stilte vallen, en zei toen: ‘Dit is het! Sociale cohesie!’
Zijn antwoord op de simpele vraag wat hij er van vond.
En Leo had gelijk. Maar toch….
Beetje technisch misschien?
De verlossing liet niet lang op zich wachten. De muziek werd beter en beter en de zalm was eng lekker. Op dat moment schoot een dansende Robin Elias door de menigte.
De enige man in Nederland, die gisteren bij 0.5 Beaufort ( eh…Knoop! Sorry Robin) was gaan zeilen.
“Dit is het,’ begon hij net als Leo.
‘En weet je wat het is? Het is van ons. Van Laren.’
Amen Robin.
Dames en heren van Le Bocque. We hebben nog een dag te gaan, maar nu alvast hulde en veel dank voor dit mooie cadeau aan het dorp.
En jij Wim Jordaan: bedankt voor deze leuke tekst!! XX
En Karen voor de foto 😉